Een magisch-realistisch sprookje voor iedereen vanaf 4 jaar!
Regie en tekstbewerking: Rob Vriens
Spel en poppenspel: Lonneke Dapiran en Mark Haayema
Decor en kostuums: Udo Thijssen
Vormgeving poppen: Elout Hol
Animaties: Jules van Hulst en Coen Huisman
Techniek: Valentijn van der Mieden en Gerran Kroes
Zakelijke leiding: Dorret Pinkster
Productie en educatie: Jolan van de Waeter
Publiciteit en marketing: Carmen Huitema
Grafisch ontwerp: Gravue.nl
Nachtverhaal wordt mede mogelijk gemaakt door Uitgeverij Lemniscaat.
Recensie: Wat vond ik van de voorstelling?
Het eerste wat mij opviel was het decor. Eenvoudig met kartonnen dozen en vuilbakken. Het stelde de verblijfplaats van de kabouter voor en wat verder de verblijfplaats van Rat en Pad. Ik vond het wel knap gevonden om op een eenvoudige manier duidelijkheid te tonen in de leefruimte: keuken, slaapkamer,...
Het mooie aan het theaterstuk vond ik hoe er gespeeld werd met de poppen. De stemintonatie, de mimiek, de poppen hanteren en dit met slechts 2 vertellers. Ik heb er van geleerd hoe mooi het spelen wordt wanneer je mee beweegt met die poppen (gebruik van de pop met je eigen arm).
Wat ik zelf nog nooit gezien heb, is het gebruik van een projector. Dit gaf me met momenten het gevoel alsof je in het verhaal van de Fee zat.
Dit brengt me naar de inhoud van het verhaal:
Het verhaal begint eigenlijk met Kabouter. Kabouter woont op de zolder van Oma. Oma is oud en versleten. Daardoor helpt Kabouter haar ‘s nachts met enkele taakjes in het huis (Poetsen. Water afgesloten? Licht uit? Deur op slot?). Al deze taakjes doet hij zonder dat Oma het weet en is een vast ritueel.
Kabouter woont er niet alleen. In de kelder wonen ook Pad en Rat. Kabouter, Pad en Rat hebben een afspraak gemaakt. Pad en Rat blijven in de kelder. En één keer per week mogen Pad en Rat bij Kabouter op zolder met de kaarten komen spelen.
Kabouter heeft graag zijn rust. Maar op een avond wordt zijn rust verstoord. Een verdwaalde Fee komt bij Kabouter aanvliegen. Fee wil graag blijven logeren zodat zij weer terug op haar krachten kan komen. Maar Kabouter wilde dit liever niet. Uiteindelijk geeft hij toe en laat haar één nachtje blijven. Fee maakt zo’n indruk op Kabouter door haar verschijning en haar verhalen. Fee wil graag honing hebben, en Kabouter gaat naar de kelder om honing te halen. Aangezien hij zelf geen honing lust weet hij niet hoe hij die pot moet openen. Rat ziet Kabouter sukkelen en vraagt waarom Kabouter de pot wil openen.
Kabouter wil niets over de honing zeggen en al helemaal niets over Fee. Dit vinden Rat en Pad verdacht. Zij beslissen om dit zaakje te onderzoeken.
Wat opvalt in de voorstelling van theater Gnaffel is dat het verhaal een boodschap brengt over: helpen, vriendschap, schuw zijn, de dood. Het is een verhaal dat afspeelt in een bepaalde sfeer ’s nachts wanneer Oma slaapt. Later in het verhaal blijkt dan ook dat Fee met vragen zit over de dood. Dit is op te merken aan de verhalen die Fee vertelt en ook ondersteund worden met geprojecteerde beelden.
Theater Gnaffel speelt het theaterstuk voor leeftijden vanaf 4 jaar. Mijn ondervinding van het verhaal is dat je als volwassene al goed moet volgen om het geheel te begrijpen. Dit geeft me dan de indruk dat de leeftijd 4+ nog vrijwel jong is. Ik zou het theaterstuk dan ook eerder aanraden voor kinderen vanaf 6 jaar.
De duur van het verhaal is voor kinderen met leeftijd 4 jaar lang. Dit merkte ik op aan ons petekindje Elien. Miguel is 6 jaar, hij kon het aan om geconcentreerd naar het verhaal te kijken en luisteren. Wanneer ik in de zaal rondkeek, merkte ik heel wat kinderen op. Sommige kinderen weenden, anderen begonnen heel snel luidkeels te lachen. In het stuk zaten dan ook wel grappige momenten (o.a. het kibbelen van Pad en Rat...)
